Υπάρχουν άνθρωποι που φέρονται τόσο όμορφα σε άλλους, που πραγματικά σκίζονται, που φαίνεται ότι δίνουν και προσφέρουν. Πόσο όμως αυτό πάντα είναι ανιδιοτελές;
Ο φίλος σου, που έχετε περάσει ψωμί και αλάτι μαζί πόσο θα ενδιαφερθεί σε μια δύσκολη στιγμή; Το ενδιαφέρον των φίλων φτάνει μέχρι τη στιγμή που και οι δυο περνάτε καλά και διασκεδάζετε; Ερωτήσεις που πολλές φορές περνάνε απο το μυαλό μου και γυρίζουν και με κάνουν να αναρωτιέμαι. Γιατί πραγματικά υπάρχουν άνθρωποι που κινούνται ανιδιοτελώς σε όλα τα επίπεδα. Δεν πιστεύω ότι έχουν χαθεί αυτοί οι άνθρωποι. Αλλά μέσα στη ζωή πρέπει να ξέρεις με ποιούς τελικά κάνεις παρέα ή να ξέρεις πραγματικά ποιός είναι ο άλλος που έχεις απέναντί σου.
Στο εργασιακό περιβάλλον υπάρχουν κάθε λογής άνθρωποι. Εκεί σίγουρα είναι ακόμα πιο δύσκολο να υπάρξουν ανιδιοτελείς σκοποί καθώς υπάρχει και ο στόχος της δουλειάς. Βέβαια η ευγενής άμιλλα είναι ό,τι καλύτερο κατά τη γνώμη μου. Το να έχεις κάποιον καλύτερο απο εσένα είτε μέσα στη δουλειά είτε σε φιλικό επίπεδο είναι πολύ σημαντικό. Γιατί μαθαίνεις, γίνεσαι καλύτερος. Και αν υπάρχει και ένας υγιής ανταγωνισμός προοδεύεις κι εσύ. Γιατί αυτό σου δίνει κίνητρο. Κίνητρο για να γίνεις καλύτερος. Και να πηγαίνεις ολοένα και καλύτερα στη ζωή σου.
Υπάρχει και το οικογενειακό περιβάλλον και αυτό είναι το πιο σημαντικό. Δεν είναι όλες οι οικογένειες αγαπημένες, ούτε όλοι οι γονείς σωστοί για τα παιδιά τους. Σίγουρα πρέπει να τιμάς τους γονείς σου γιατί αποτελούν ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα στη ζωή σου και να τους ευχαριστείς για όσα σου προσφέρουν. Όμως υπάρχουν και κάποια πράγματα που για αυτά θέλω να μιλήσω σε αυτό το άρθρο. Δυστυχώς υπάρχουν γονείς ή γιαγιάδες /παππούδες που οι λανθασμένες επιλογές τους καταδυναστεύουν τη ζωή των παιδιών τους και των εγγονών τους. Ναι υπάρχουν και αυτοί οι άνθρωποι.
Κάπου είχα διαβάσει ότι όλα τα πουλιά κλωσάνε τα μικρά τους, τα προστατεύουν, τους μαθαίνουν να πετάνε, ενδιαφέρονται ανιδιοτελώς για αυτά και για τη ζωή τους και το μόνο πουλί που δεν ενδιαφέρεται για τα παιδιά του, δεν τα κλωσάει και τα δίνει σε άλλα πουλιά είναι το κοράκι. Μόλις το διάβασα συγκλονίστηκα. Με έβαλε σε πολλές σκέψεις. Γιατί τα ζώα πολλές φορές αποτελούν παράδειγμα για εμάς τους ανθρώπους.
Υπάρχουν γονείς που αφήνουν τα παιδιά τους στην τύχη τους, που δεν ενδιαφέρονται για τίποτα, που το μόνο που έχουν να πουν σε όποια δυσκολία είναι -και τι να κάνω εγώ τώρα-. Που πραγματικά λένε ότι ενδιαφέρονται αλλά πραγματικά πόσο αληθινό και ανιδιοτελές είναι το ενδιαφέρον τους; Υπάρχουν παππούδες που δε διαχειρίστηκαν σωστά τις οικονομικές τακτοποιήσεις, κληρονομιές και αφήσανε τα παιδιά, τα εγγόνια, τους γαμπρούς να τσακώνονται μεταξύ τους. Και φυσικά αυτό σχεδόν ποτέ δεν έχει αίσιο τέλος. Πίσω από το περιτύλιγμα των υποτιθέμενων καλών προθέσεων πρέπει να εξετάζουμε πάντα τα κίνητρα. Πρέπει τελικά να κινούμαστε στη ζωή με πραγματικά χαρτιά όχι όπως θα θέλαμε να είναι τα πράγματα. Καλύτερα να γνωρίζουμε την αλήθεια παρά να ζούμε μια ψεύτικη ζωή.
Τελικά αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα; Κι όμως μερικές φορές έτσι συμβαίνει. Επιλογές άλλων ανθρώπων στιγματίζουν γερά τη ζωή μας φέρνοντας προβλήματα και ταλαιπωρίες. Οι άνθρωποι οφείλουμε να μην ταλαιπωρούμε με τις επιλογές μας εάν έχουμε κι άλλους ανθρώπους που εξαρτώνται από εμάς. Εάν θέλουμε να είμαστε μόνοι μας έχει καλώς.
Για τον εαυτό σου καλό είναι να :
Nα ξέρεις ποιός είσαι πραγματικά.
Να βάζεις όρια στους γύρω σου.
Να προσπαθείς να αποφεύγεις όπου βλέπεις λανθασμένες επιλογές που μπορούν να οδηγήσουν κι εσένα σε αδιέξοδο και ταλαιπωρία.
Να προσπαθείς να αποφεύγεις τοξικούς ανθρώπους, ή μόνο να λές τα απαραίτητα, τα τυπικά που λέμε.
Να καταλαβαίνεις ποιος είναι ο άλλος , ποιός είναι ο χαρακτήρας σου για να μπορείς να προστατεύεσαι.
Τέλος, εάν αντιμετωπίζεις καταστάσεις όπως αυτές που περιγράψαμε παραπάνω, προσπάθησε να ζήσεις τη δική σου ζωή και όχι τη ζωή των άλλων…
Ζήσε την πραγματική ζωή με πραγματικά χαρτιά!